HABER. CEBRAİL TEMUR
Çin’de 10. yüzyılda başlayan geleneğe kız çocuklarının ayakları bandajla çok sıkı şekilde sarılıp (ya da gerekirse kırılıp) ayaklarının küçük olması sağlanıyordu. Bu, o günlerde eş bulabilmenin tek yoluydu.
10. yüzyılda başlayan bu gelenek 1911’de sona erdi, yani neredeyse 1000 yıl boyunca devam etti. Kız çocukları daha 4 ile 7 yaş arasındayken ayaklarının küçük kalması için ilk önce ayakları sıcak suyun içerisine sokulduktan sonra uzun süren bir masajla yumuşatılıyordu.
Yumuşatma işleminden sonra ayak uzun bir bandajla ömür boyu çıkarılmamak üzere sıkıca bandajlanıyordu. Bu işlem ayağın normal boyuta gelmesini engelliyor ve zamanla başparmak önde olmak üzere geri kalan dört parmak bükülerek ayağın altında kalıyordu.
Böylece ayakucu sivri bir üçgen şeklini alıyordu. Bu uygulamanın neden olduğunu kangren yüzünden kız çocuklarının %10’u hayatını kaybediyordu.
Sadece temizlik amacıyla zaman zaman çıkartılan bandaj henüz küçük yaştaki kız çocukları için gerçekten çok acı verici oluyordu. Eskiden Çin’de ayağı bağlanmamış kadınların eş bulmalarına neredeyse imkânsız gözüyle bakılıyordu.